22. Życie jest do bani!

         Teraz Hogwart się zmienił. Bez Dumbledora i GD to nie była ta sama szkoła. Było pełno zakazów i nakazów, a za wszytko karano. Ale Keti miał wyjście jak się uwolnić od tej strasznej rzeczywistości.  Opowiadałam wam kiedyś jak Keti kocha latać. I tak właśnie odreagowywała sytuacje, latała. Co prawda nie mogła tego robić w czasie wolnym, ani w czasie lekcji czy w trakcie posiłków, więc treningi quidditcha były bardzo często. Gryfonom było bardzo ciężko w ,,nowym" Hograwcie. Dzisiaj planowali odwiedzić Hagrida, który dopiero co wrócił, ale przecież nie mogli. O godzinie17:00 Harry i Ron założyli pelerynę-niewidkę, a Hermiona i Keti rzuciły na siebie zaklęcie Kameleona, którego specjalnie się nauczyły. Wymknęli się z zamku, poszło gładko, aż za gładko. oni się tym nie przejmowali. Doszli do chatki Hagrida i zapukali do drzwi.
-Kto tam?-otworzył drzwi Hagrid.
-To my Hagrdzie.-odpowiedział Harry.
-A t o wy, cholibka.
-Co się stało?-zapytała Hermiona.
-Nic.
-A gdzie ty byłeś?
Usiedli przy stole. Hagrid podał herbatę i twarde ciasteczka.
-Nie mogę wam powiedzieć. Zresztą to dłuższa historia, cholibka, a co sie stało z Hogwartem? Co tu się działo?
-To dłuższa historia.-odpowiedział od razu Potter
-No dobra dobra i tak bym pewnie wam powiedział.
-no to mów.-zachęcał Ron
-Byłem przekabacić olbrzymów na naszą stronę.
-Co?!

 -Ano tak. Ale nie ja jeden. Widziałem tam kilku śmierciożerców.

-Na prawdę?

-No tak. Cholibka, a co się działo w szkole?

-Chcesz dłuższą wersje czy krótszą?-zapytała po raz pierwszy się oddzywając Keti.-Krótsza to taka, że Dumbledore musiał uciekać przeze mnie, a szkołą rządzi Umbridge i to już nie Hogwart, ale więzienie dla uczniów.

-Co ty taka nie w sosie?-zapytał Hagrid?

- Z czego mam się cieszyć? Z tego, że nic nie mogę robić w szkole tylko się uczyć? Z tego ,że latać mogę tylko na meczach i czasami na treningach? Z tego, że za chwilę mogę umrzeć na wojnie z rąk śmierciożerców, albo zabije mnie sam Voldemort? Mam się cieszyć, że moge się uczyć? Mam być szczęśliwa z tego ,że jeszcze żyję, że oddycham, że funkcjonuję, że odbębniam jeden szlaban za drugim? Dzięki ale to mnie nie bawi.

-Nas też nie. Ale przecież my siebie.-powiedział Ron.-Każdy chce przeżyć. Ni którzy marzą o tym by być na naszym miejscu.

-To ja im współczuje. Ja chce się stąd wyrwać, chcę żyć w spokoju tam gdzie nikt mnie nie zna. Chcę zacząć nowy rozdział życia.

Ten zakończyć i nigdy do niego nie wracać. Sorki, ale tak jest. Nie przez was, dobrze że jesteście przy mnie, ale ja tak dłużej chyba nie dam rady.

-Nie poznaje cię . Jeszcze nie dawno mówiłaś, że to twoje życie. Ta wojna, nauka, Quidditch, Voldemort.-powiedział Harry.-Jeszcze nie dawno mówiłaś że kochasz swoje życie i nie zamieniłabyś go na żadne inne.

-To było kiedy był Dumbledore dyrektorem, kiedy GD funkcjonowało, to było dawno. To już nie wróci. Zycie jest do bani.

-Syriusz mi kiedyś powiedział : Żyj tak jak chcesz, idź własnymi drogami, twórz własne ścieżki.

***

Keti do pokoju Życzeń, zawsze tam chodziła gdy chciała pomyśleć, a teraz właśnie chciała. Stanęła przed ścianą i rozejrzała się. Nikogo nie było, więc zamknęła oczy i chodząc wzdłuż ściany myślała ,,chcę się znaleźć w swoim pokoju''. Otworzyła oczy i ukazały jej się drzwi, otworzyła je. Znalazła się w swoim pokoju w domu rodziców. Usiadła na biurku, jak zawsze gdy chciała pomyśleć. Ogarnęła pokój wzrokiem. Stało tam łóżko i stara szafa. Wrogu była gitara, którą rodzice kupili jej jak miała 7 lat. Było tam dużo rzeczy. Pokój wyglądał tak samo jak w domu. Zamknęła oczy. Nagle zapragnęła powrócić do swojego starego życia. Pragnęła być mugolem, pragnęła się normalnie uczyć języków, historii, fizyki, chemii czy matematyki.

-Pamiętaj Keti, że bycie czarodziejem to nie wstyd, to zaszczyt, który ty otrzymałaś.

Kto to mógł powiedzieć? Przecież była sama w tym pokoju. Otworzyła szybko oczy, a na drugi m końcu pokoju pod ścianą był pewien chłopak. Miał blond włosy, niebieskie oczy bł mega przystojny. Stał tam Malfoy. Pod zdjęciem na ścianie na którym była ona i Harry, Ron , Hermiona, przed zamkiem na trzecim roku. Zdjęcie się poruszało.

-Czego chcesz Malfoy? Jak się tu dostałeś?

-masz piękny pokój w domu Keti.

-Tam gdzie wracam na wakacje to nie dom, nie mów. Hogwart to mój dom.

-Czy nie podobne słowa powiedział Potter w dniu odjazdu po pierwszym roku?

-Skąd wiesz?

-Opowiadałaś mi to i dużo dużo więcej, nie pamiętasz?

-Nie i nie chce. Czego chcesz/

-Ah ja dużo chcę. Ale najbardziej to szczęścia i ciebie.

-Zostaw mnie w spokoju, zanim znowu spaprasz mi życie.

-Twoje życie już jest spaprane, sama tak myślisz. Chcesz wrócić do mugoi, chcesz być taka jak ona zwyczajna, a nie taka jak my wyjątkowa.

-A ty skąd to możesz wiedzieć?

-Umiem czytać w myślach,a jestem tu dość długo. Snape mnie uczył parę lat.

-Współczuję.

-Czego, komu?

-No właśnie nie wiem komu. Czy tobie ,że musiałeś mieć dodatkowe lekcje z Snapem, czy Snapowi, że musiał dodatkowo uczyć ciebie.-Keti była już przy drzwiach, trzymała rękę na klamce.

-Jeszcze cię zniszczę Otson.

-Przecież mnie kochasz, a tych których się kocha nie potrafi się zniszczyć, ani o niech zapomnieć. Coś o tym wiem. Dobranoc.

Wyszła z ironicznym uśmiechem na twarzy, zostawiając Malfoya osłupieniu w jej pokoju.

~~~~~~~~~~

W więc jest nowy rozdział, cóż ja mogę powiedzieć ostatnia notka mówi sama za siebie. Dedykacja: dla was, dla wiernych czytających tego bloga :) Miłego czytania, do napisania

keti